Η λιτότητα και η στέρηση οξύνουν τη φαντασία, η οποία επινοεί μύθους ή δημιουργεί συνθήκες στις οποίες μπορούν να υπάρξουν παραδεισένιες, συβαριτικές συμποσίες, όπου η εφευρετικότητα και η ποικιλία του μύθου ανταγωνίζονται την εκλεπτυσμένη αφθονία του πραγματικού φαγητού. Αυτή η εκλεπτυσμένη γαστρονομία, η οποία μεταμόρφωνε τη φυσική εμφάνιση των υλικών και, εκτός από την ικανοποίηση των γευστικών προσδοκιών των καλεσμένων, αποσκοπούσε στην παραγωγή ενός εντυπωσιακού αποτελέσματος όσον αφορά την παρουσίαση, μας είναι γνωστή από τα ρωμαϊκά συμπόσια. Τα πιάτα αυτά, που απεικονίζονται διαρκώς στη λατινική λογοτεχνία, φαίνεται ότι ήταν γνωστά και στους Βυζαντινούς, όχι μόνο ως παραδείγματα λογοτεχνικής διακειμενικότητας αλλά και ως γαστρονομικές εμπειρίες. Αυτή η γαστρονομία είναι πρωτίστως μια προβολή της επιθυμίας, μια νοητή αντιστροφή της επιβεβλημένης λιτότητας της καθημερινής μεσογειακής διατροφής, η οποία ανά τους αιώνες αποτελούσε το αντίπαλο δέος της αφθονίας που απολάμβαναν οι ευγενείς και τη μοίρα της πλειοψηφίας των λαών του “οίνοπος πόντου” της Μεσογείου.

Ηλίας Αναγνωστάκης
ιστορικός
Νοστιμιές και απολαύσεις, γεύσεις και ηδονές της αρχαίας και βυζαντινής κουζίνας